Λοίμωξη του ουροπυγικού  αδένα των πτηνών και θεραπευτική αντιμετώπιση. Η απόφραξη, η φλεγμονή, η λοίμωξη του ουροπυγικού αδένα. Είναι το γνωστό σε όλους μας σπυρί των πουλιών.

 

“Σπυρί” σε καναρίνι

 

Επιμέλεια άρθρου: Παπαϊωάννου Παναγιώτης – Κτηνίατρος

 

 

Τα πτηνά ανήκουν στην ομάδα εκείνη των ζώντων οργανισμών, που χαρακτηρίζονται για τη μεγάλη ευαισθησία τους. Τα πτηνά είναι ευαίσθητα στις αλλαγές της θερμοκρασίας, στις αλλαγές της διατροφής και σε οτιδήποτε τους προκαλεί στρες. Είναι οργανισμοί ευάλωτοι και για τον λόγο αυτό χρειάζονται μεγάλη φροντίδα και προσοχή. Σε περιπτώσεις ασθένειας ενός πουλιού, η παρατήρηση μας ίσως είναι ότι καλύτερο, ώστε να μπορέσουμε να το βοηθήσουμε και να του σώσουμε τη ζωή. Αν ένα πουλί αρρωστήσει μπορεί να πεθάνει ακόμα και την ίδια ημέρα, χωρίς καν να προλάβουμε να αντιδράσουμε.

Ένα από τα συχνά προβλήματα παθολογίας που παρουσιάζεται στα πουλιά είναι η απόφραξη, η φλεγμονή, η λοίμωξη του ουροπυγικού αδένα. Είναι το γνωστό σε όλους μας σπυρί των πουλιών. Η παθολογία των πτηνών υιοθετεί την άποψη, ότι τα προβλήματα του ουροπυγικού αδένα έχουν σχέση με κληρονομικούς παράγοντες. Ο ουροπυγικός αδένας υπάρχει σε όλα τα πουλιά και βρίσκεται στο πάνω μέρος της βάσης της ουράς και κάτω από το δέρμα. Ο αδένας αυτός παράγει ένα έκκριμα, το οποίο περιέχει λιπαρά οξέα και κερί. Το περιεχόμενο του αδένα είναι μεγάλης σημασίας για τα πουλιά. Το έκκριμα αυτό προσφέσει στιλπνωτικές και αδριαβροχοποιητικές ιδιότητες για το πτέρωμα. Επίσης έχει προστατευτικό ρόλο στη κερατίνη ουσία του ράμφους και των λεπιών στα πόδια. Στα υδρόβια πτηνά (πάπιες, χήνες) ο αδένας αυτός έχει μεγαλύτερη σημασία και είναι περισσότερο ανεπτυγμένος.

Η διαδικασία της εκμετάλευσης του περιεχομένου του ουροπυγικού αδένα, γίνεται με το ράμφος του πουλιού, που μεταφέρει το έκκριμα και στιλπνώνει όλο του το πτέρωμα, το ράμφος του και τα πόδια του. Η διαδικασία αυτή είναι καθημερινή και με ιδιαίτερη έμφαση μετά από κάθε μπάνιο.

Εάν κατά την διαδικασία της συλλογής και της μεταφοράς του εκκρίματος, ο αδένας πληγωθεί από το ράμφος του πτηνού, τότε επέρχεται πιθανή μόλυνση με οίδημα, ερυθρότητα, τοπική φλεγμονή, με τελικό αποτέλεσμα την απόφραξη των πόρων του αδένα. Η απόφραξη του αδένα εμποδίζει την έξοδο του εκκρίματος, που εγκλωβίζεται, για να γίνει πηχτό και σκληρό. Επίσης ο αδένας με απόφραξη και με τυριδοποιημένο περιεχόμενο του, συχνά επιμολύνεται από μύκητες, βακτήρια. Το πτηνό σε αυτή την κατάσταση εμφανίζεται ανήσυχο και δείχνει να πονά. Δεν δείχνει ενδιαφέρον για φαγητό, αδυνατίζει και κάθεται μαζεμένο.

Άλλες φορές πάλι κουνά την ουρά του συνέχεια, το κεφάλι του είναι στραμμένο συνεχώς στο επίμαχο σημείο το οποίο και διαρκώς στιμπά. Σε περιπτώσεις επιμόλυνσης και χωρίς καμιά βοήθεια, ακολουθεί συνήθως ο θάνατος . Η συνήθεια πολλών, ακόμα και κτηνιάτρων να τρυπούν το μολυσμένο αδένα με πυρωμένη καρφίτσα έχει αποδειχθεί επικίνδυνη και πολλές φορές θανατηφόρα. Η θεραπεία στηρίζεται σε συχνές πλύσεις με μίγμα betadine και γλυκερίνης, όπου κάνουμε απαλό τρίψιμο σε μια προσπάθεια να τον ανοίξουμε. Σε περιπτώσεις λοίμωξης δίνουμε απαραίτητα αντιβίωση και συνοδευτικά πολυβιταμίνες και κατά τη διάρκεια του αντιβιοτικού, αλλά και μετά για ένα χρονικό διάστημα, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του κτηνίατρου.

 

 

 

 

Πηγή